آب‌گینه

      احمق و منفعل، بیشتر در زنان دیده می‌شود و خبیث و بداخلاق، بیشتر در مردان! هیچ ربطی هم به میزانِ تحصیلات، منصبِ اجتماعی و یا خانوادۀ آن‌ها ندارد و بدبختانه، هیچ کدام هم درمان‌شدنی نیستند. فقط وقتی دیگر خیلی خیلی حرصت گرفت و دیوانه‌ات کردند، می‌توانی یک دلِ سیر کتک‌شان بزنی و خب به فکرِ پرداختِ دیه هم باشی!  

_ عجالتاً بنده در زیر خرواری برگۀ امتحانی، درحالِ غرق‌شدن هستم و هرازگاهی به سطحِ آب می‌آیم و نفس تازه می‌کنم. به قولِ سرودۀ گروه «جیمز هتفیلد»:

 «No one but me can save myself, but it's too late!»

_  به شرطِ مغروق نشدن و حیات، خدمتِ دوستان می‌رسم.   

 رسول الله صَلَّی ‌اللهُ علیه و آله:
 اُحِبُّ الصِّبیانَ لِخَمسٍ؛ اَلاوَّلُ: اَنـَّهُم همُ البکّاؤونَ و الثّانى: یَتَمرَّغونَ بِالتُّرابِ و الثّالثُ: یَختصِمونَ مِن غَیرِ حِقدٍ و الرّابعُ: لا یَدَّخِرونَ لِغَدٍ شَیئا وَ الخامسُ: یُعَمِّرونَ ثُمَّ یُخرِّبونَ.

 کودکان را به پنج دلیل دوست دارم:

اوّل آن که بسیار گریه می‌کنند. (رقّتِ قلب) 

دوم آن که با خاک بازی می‌کنند. (تواضع و بی‌غرور)

سوم آن که دعوا می‌کنند ولی کینه به دل نمی‌گیرند.

چهارم آن که چیزی برای فردا ذخیره نمی‌کنند. (بی‌طمع)

پنجم آن که می‌سازند و خراب می‌کنند. (عدمِ وابسته‌گی)

کتاب مواعظ العددیّه، ص۲۵۹

* ترانه‌ای با صدای محسن چاوشی.

هر چند ما بَدیم، تو ما را بِدان مگیر!

                                شاهانه ماجرایِ گناهِ گدا، بگو!

اصلاً می‌شود دلت گرفته باشد، تنگ باشد، خسته باشد و بنشینی و با روضۀ «لئون» و «ماتیلدا» گریه کنی! این فیلم را هزار بارِ دیگر هم که ببینم، هزار بارِ دیگر، بازمی‌خندم و می‌گریم. اصلاًتر باید هر از گاهی دیدار را تازه کرد!   (+)

     از دیروزی که آقای «هاشمی» درگذشته، مردم و مسئولین خدمات و زحماتش را می‌شمرند و آیت‌اللّهش می‌نامند و حتّی به مرقومۀ رهبری هم که او را حجّةالأسلام خوانده، توجّهی ندارند! صبحی یادِ پدربزرگ کردم؛ سیزده چهارده ساله بودم که از دنیا گذشت و به پروردگارش پیوست. از او یک جفت نعلین و چند دست لباس و یک مشت قرص و دوا و البتّه کتابی دست‌نویس باقی ماند، به همراهِ یک کاغذِ مچاله‌شده که اجازۀ اجتهاد از آیت‌الله العظمی آقا سیّد «ابوالحسن اصفهانی» بود و ما تازه آن‌وقت دانستیم که از بیست ساله‌گی، اجازۀ اجتهاد داشته و  همۀ عمر، چیزی نگفته‌ است. باری خدا او و همۀ اولیای الهی را رحمت کناد که در میانِ اهلِ دنیا، با همۀ مقامات و کراماتشان گم‌نام زیستند و گم‌نام رفتند و تن به القابِ باید و شایدِ خود ندادند، حتّی پس از مرگ، که: «فِی السّماءِ مَعْروفون وَ فِی الاَرضِ مَجْهولون»**

حالا که این‌ها را نوشتم، شعرِ «رودکی» را هم به یاد آوردم که:

* سورۀ مبارکۀ «آل عمران»؛ آیۀ 163. 

** امیرالمؤمنین سلام الله علیه؛ نهج البلاغه.

*** آه؛ کاش پروردگار  پیش از مرگ، به من کمی فرصت عنایت کند برای صاف‌کاری! 

*** چه دردناک و عبرت‌آمیز است که گروهی حالا پس از مرگِ این بندۀ خدا، به یادِ انصاف و اعتدال افتادند و پس از آن همه انتقادِ به‌جا و بی‌جا، خدمات و زحماتش را برمی‌شمرند.  

    قبول کن برخی بسیار تماشایی‎اند دیگر؛ زیبا هستند. خواستنی‎اند. دلت رفاقت‎شان را می‎خواهد. تعامل و تفاهم با آن‎ها لذّت‎بخش است و دل‌نشین. نگاه‏شان، داشته‎هایشان، محفوظات‎شان؛ جذّاب‏ست و شنیدنی و ستودنی. با آن‎ها خبری از مباحثِ معمولِ زنانه از جنسِ؛ نام و مارکِ لوازمِ آرایش، مُدلِ لباس، اضافه‌وزن به اندازۀ هزار و دویست گرم، عقایدِ فلسفی پیرامونِ مقولۀ مردان، طریقتِ رفتار با مادرشوهرِ فرضی و حقیقی، مقولۀ زایمان؛ چگونگی و مشکلاتش، وصفِ کلاس‎های خیّاطی و آشپزی، نذورات و ختوماتِ فلان سوره و فلان دعا، گِله و شکایت از همسرانِ بداخلاق و بی‎حو‎صله و شیطنتِ بچّه‎های قد و نیم‎قد و خنده و گریه‌های الکی و پُرگویی و پُرگویی و پُرگویی... نیست. حرف‎هایشان تازه است و اگر تازه نباشد، ذهن را برمی‎انگیزد. مسکّن نیست، راه‎گشاست. اخلاق‎شان قابلِ پیش‎بینی‎ست، دوستی و کمک‎شان واقعی و حقیقی‎ست...
     قبول ‎کن برخی بسیار تماشایی‎اند، زیبا هستند، خواستنی‎اند امّا دریغا و دردا که دورند و دیرند با بسیار دلیلِ عقلی و شرعی و عرفی...

* فرازی از سپیدِ «برای تو»؛ سرودۀ «یوسف‌علی میرشکّاک».

          چه سینه‌سوز آه‌ها که خفته بر لبانِ ما

زنک پُشتِ تلفن، پس از اندازۀ قد و رنگ چشم و میزانِ وزن پُرسید: دخترم! شما اهل موسیقی هم هستی؟

گفتم: نع حاچ خانوم؛ ما اهلِ دلیم! گاهی موسیقی هم گوش می‌کنیم. :دی

بنده خدا اصلاً وا رفت!

حالا به سَرم زده که مِن بعد، به شازده‌های سوار بر اسب بگویم: جناب! شوما اوّل پیاده شو و یه دهن واسه ما بخوون؛ ببینیم چند مردِ حلّاجی، بعد اونوقت برو سرغِ بازی‌های دیگه!

پروردگارا! رفیقِ سفرکردۀ ما را به ما برسان! خلاص‌مان کن از این ادا و اطوارهای خاله‌زنک و آداب و رسومِ مزخرف!  

این را هم هزار و اندی سالِ پیش نوشته بودم. نظرِ «درد» و پاسخِ من را هم اگر خواستید، بخوانید.  +

پس از کلّی غُر و نق و گیر به در و دیوار و کار و زندگی گفت:

_ آخه نمی‌دونی انتظار چقدر سخته!

سَرش را برگرداند، نگاهش کرد، لبخندِ تلخی زد و در دل گفت:

_ من خوب می‌دانم چه مزّه‌ای‌ست، خیلی خوب و عمیق... شُکرِ خدا که تو هنوز نمی‌دانی و نچشیدی، از یک جایی به بعد، منتظرنبودن چقدر دردناک و نابود‌کننده‌ست!